Wybór wiceprezesa

jesteśmy w środku tygodni spekulacji na temat tego, kogo Joe Biden wybierze na swojego partnera. W XXI wieku jest to inny proces. Kiedyś wiceprezydenci byli wybierani przede wszystkim po to, aby „zrównoważyć” mandat. Ale począwszy od 1992 roku i kontynuując do 21 wieku, ostatnich czterech prezydentów porzuciło model równoważenia na rzecz tego, co nazywam modelem „partnerstwa”. Wybrali running mates ze względu na ich zdolność do pomagania im w coraz bardziej złożonym procesie rządzenia. Sam Joe Biden był wiceprezydentem wybranym ze względu na jego zdolność do pomocy w rządzeniu Barackiem Obamą, więc model partnerstwa będzie bardzo na jego głowie, gdy podejmie ostateczną decyzję.

aby zrozumieć transformację w tym biurze, musimy spojrzeć wstecz. Przez całą historię wiceprezydent był dość opuszczoną postacią, podobnie jak fikcyjna wiceprezydent Julia Louis-Dreyfus gra w serialu HBO VEEP. W pierwszym odcinku wiceprezydent Selina Meyer pyta swoją sekretarkę, czy prezydent zadzwonił. Następnie wchodzi do biura senatora USA i pyta swojego starego kolegę: „co mi umknęło?- Nie patrząc z komputera, senator odpowiada-władza.”

do niedawna wiceprezydenci nie byli zbyt ciekawi, a relacje między prezydentami a ich wiceprezydentami nie były zbyt konsekwentne—i nie bez powodu. Historycznie wiceprezydenci byli dublerami, często byli nielubiani, a nawet pogardzani przez prezydenta, któremu służyli, i byli wykorzystywani przez partie polityczne, wyśmiewani przez dziennikarzy i wyśmiewani przez społeczeństwo. Praca wiceprezydenta była tak peryferyjna, że sami VPs nawet naśmiewali się z biura. Niektórzy wiceprezydenci wykorzystywali nawet swoją grzędę w Senacie, by podważyć prawodawstwo, które promował ich prezydent.

To dlatego, że od początku XIX wieku do ostatniej dekady XX wieku wybierano większość wiceprezydentów, aby „zrównoważyć” mandat. Równowaga, o której mowa, może być geograficzna-północny kandydat na prezydenta, taki jak John F. Kennedy z Massachusetts, wybrał południowca, takiego jak Lyndon B. Johnson-lub może być ideologiczna i geograficzna-Gubernator Jimmy Carter, Południowy konserwatysta, wybrał Waltera Mondale, północnego liberała; Senator Bob Dole wybral konserwatywnego kongresmena Jacka Kempa, aby zalosowac ciecia podatkowa, frakcje partii Republikanskiej.

czasami, podobnie jak w przypadku Cartera i Mondale, te małżeństwa z wygody działały. Ale często nie. Zbyt często dynamika między prezydentem a wiceprezydentem przechodziła od zimnej i dalekiej serdeczności do wręcz wrogiej. W rezultacie wiceprezydenci zostali usunięci z akcji, zdegradowani do trywialnych obowiązków lub wysłani do udziału w pogrzebach w innych krajach lub do wzięcia udziału w innych, w dużej mierze ceremonialnych rolach. Gdyby kryterium wyboru była równowaga, gwarantowałoby to, że samo biuro byłoby całkiem spokojne. Wcześniej potężni senatorowie ponieśli ten los. Harry Truman stał się władzą w Senacie, biorąc na zyski przez wykonawców obrony, gdy Ameryka przygotowała się do II Wojny Światowej. zrezygnował z tej kluczowej pozycji na wiceprezydenta, rola, w której był trzymany tak daleko z pętli, że nawet nie wiedział o projekcie budowy bomby atomowej, aż prezydent Roosevelt zmarł i Truman został prezydentem. Lyndon Johnson, potężny lider większości w Senacie, znalazł się cierpiący jeden po drugim z rąk Prokuratora Generalnego Bobby Kennedy, młodszy brat prezydenta.

wszystko to zmieniło się dramatycznie, gdy kandydat Bill Clinton wybrał senatora Ala Gore ’ a na swojego kandydata, zmieniając tym samym model z „równowagi” na „partnerstwo.”W czasach nowożytnych urząd wiceprezydenta rozwinął swoje znaczenie i wpływy, zaczynając od Ala Gore’ a, a zwiększając się od Dicka Cheneya. Nie jest przesadą stwierdzenie, że ci dwaj prawdopodobnie wywierali większy wpływ na politykę niż wszyscy dotychczasowi wiceprezydenci razem wzięci. Model partnerstwa był normą w każdym wiceprezydencie od czasu wyboru Gore ’ a. W przeciwieństwie do fikcyjnego prezydenta Seliny Meyer, Prezydenci Clinton, Bush, Obama i Trump nazywali swoich VPs. Przekazywali im również znaczną władzę i traktowali projekty wiceprezydenta jako projekty prezydenckie. Niedawni wiceprezydenci przekształcili Biuro i oczekiwania Amerykanów wobec Biura.

to, co umożliwiło tę zmianę, to nie tyle cechy osobiste Gore ’ a czy Cheneya—chociaż obaj byli potężnymi i doświadczonymi mężczyznami. Urząd ten zajmował wielu znakomitych i niegdyś wpływowych byłych gubernatorów i prawodawców. To, co zmieniło relacje między prezydentami a ich wiceprezydentami, ma swoje korzenie w procesie nominacji.

zmiany w samym procesie nominacji zmniejszyły znaczenie równowagi na bilecie i zwiększyły znaczenie partnerstwa. Przed 1992, kiedy Clinton wybral Al Gore, zadna konwencja nominujaca w od 1950 roku, w ktorejs partii, przeszedl poza pierwsze glosowanie. Ze względu na reformy wprowadzone w latach 1968-1972, uprawnienia do nominowania kandydata na prezydenta przeszły od liderów partii i wybranych urzędników, którzy stali się delegatami konwentu do wyborców w długiej sekwencji prawyborów. Konwencje stały się widowiskiem, które można było uchwycić na kamerach telewizyjnych w czasie prime time, a nie areną poważnych negocjacji politycznych. Poza okazjonalnymi kłótniami o zasady platformy lub partii, czteroosobowe konwencje partyjne nie przynosiły większych zysków. Tym samym największa karta przetargowa w staroświeckich konwencjach-wiceprezydentura-przestała być potrzebna.

nie oznacza to, że wiceprezydent jako karta przetargowa całkowicie przepadł. Zawsze jest możliwe, że przyszły sezon zasadniczy spowoduje, że dwóch lub trzech silnych kandydatów na prezydenta wejdzie na ich Konwent mniej lub bardziej równomiernie dopasowanych do delegatów. Jeśli tak się stanie, wiceprezydent po raz kolejny stanie się największą kartą przetargową, gdy dojdzie do zawierania transakcji. Ale we współczesnym systemie nominacji wyborcy pierwszorzędni mają tendencję do zmniejszania pola wyborów kandydatów na prezydenta, a prawdopodobieństwo staromodnej konwencji jest niewielkie i jest od pewnego czasu.

Jak to się mówi, to nie jest wiceprezydent twojego dziadka. W idealnym świecie kandydaci na prezydenta nie musieliby wybierać między modelem równowagi a modelem partnerstwa. A w idealnym świecie kandydat na wiceprezydenta byłby osobą, która mogłaby pomóc wygrać bilet i pomóc prezydentowi w rządzeniu i być gotowym do wejścia na urząd, gdyby coś mu się stało. Ale w prawdziwym świecie znalezienie idealnej kombinacji może być niemożliwe. Chociaż jest jeszcze za wcześnie, aby całkowicie pochować model równoważenia, pojawienie się innego modelu wyboru wiceprezydenta—opartego na kompetencjach—jest oznaką fundamentalnej zmiany w biurze, która od dawna jest pośmiewiskiem żartów. Model równoważenia nie jest martwy, ale w przyszłości wiceprezydenci będą musieli zrobić więcej, aby pomóc prezydentowi-będą mieli być partnerem.

Patrz: David McCullough, Truman, (New York, Simon and Schuster, 1992,) Rozdział 7.